عاقلانه انتخاب کن تا عاشقانه زندگـی کنی
چون اگر عاشقانه انتخاب کنی عاجزانه زندگـی می کنی . . .


هر چیزی که نگهبان آن بیشتر باشد استوار تر گردد
مگر “راز” که نگهدار آن هرچه زیادتر باشد ، آشکار تر . . .


بی عوض دانی چه باشد در جهان ؟
عمر باشد ، عمر ، قدر آن را بدان . . .


بعضی ها آنقدر فقیر هستند ، که تنها چیزی که دارند
پول است . . .


در دنیا باشید ، ولی با دنیا نباشید
در دنیا زندگی کنید، ولی از دنیا بگذرید . . .


ذهن مثل چتر نجات است ، وقتی عمل می کند که باز شده باشد . . .

زمین خوردن چه زیباست اگر هدف بوسیدن خاک پای مادرت باشد . . .


زبانت ز عقلت حکایت کند / بیانت ز فضلت روایت کند
تو را نیست گر عقل و فضل و ادب / ز گفتار بیهوده بربند لب‏ . . .


استفاده به موقع از فنجانی آب ، مهیب ترین آتش سوزی را مهار می کند . . .


چو با ابلهان کَس شود همنشین / تو او را به چشم بزرگى مبین‏
سزد گر شود خوار و درمانده او / ز نزد همه دوستان رانده او . . .


عجیب است
که انسان نه می تواند برای تولدش شادی کند و نه برای مرگش عزا بگیرد . . .


سزد گر خردمند با بذل مال / کند خویش ممدوح اهل سؤال‏
بپرهیزد از خوارى خواهش او / کند با قناعت خود آرایش او . . .


هرگز از رودی که خشک شده است به خاطر گذشته اش سپاسگذاری نمیکنند . . .


بزرگان خود را گرامى شمار / تو را گر بود جان من این شعار
کنند از تو کوچک تران احترام‏ / به نیکىّ و خوبى برند از تو نام‏ . . .


“ریشه” گلی است که به شهرت پشت کرده است . . .


چو با صدقه منّت گذارى به کَس / تو را این چنین بذل و انفاق بس‏
گناهش ز اجرش بود بیشتر / مزن بر دل بینوا نیشتر . . .


«عقلانیت باز» آن عقلانیتی است که فراموش نمی‌کند که
«یکی» در «چند» است و «چند» در «یکی» . . .


کسى را بود عزّت و احترام / که باشد فروتن چو دارد مقام‏
کند پیشه افتادگى آن بلند / بپرهیزد از نخوت آن ارجمند . . .


نگاه به کار مفیدم، کَس نمی کند
هزار دیده منتظر یک اشتباه من است . . .


برو تکیه بر حکم تقدیر کن / نه چون جاهلان ترک تدبیر کن‏
چو کس را رضایت بود بر قضا / شود از غم و رنج گیتى رها . . .


در تله ی تعصبات دیگران گرفتار نشوید که این زندگی کردن با حاصل تفکرات آنهاست


چو بر دوستان خرده گیرد کسى / سرانگشت حسرت بخارد بسى‏
گریزند از او دوستانش زیاد / برندش همه دوستى را ز یاد . . .


تو را گر نکوهیده باشد روش / کند دشمن و دوستت سرزنش‏
شوند از تو اطرافیان تو دور / کجا دوست بتوان گرفتن بزور . . .


مکن هیچ گه راز کس را تو فاش / بیا در امانت تو خائن مباش‏
که از آن نباشد خیانت بتر / بپا گردد از آن بسى شور و شرّ . . .


چو کس نفس خود را شناسد درست / نباشد ز تهذیب آن هیچ سست‏
ز پاکىّ و عفّت نگردد جدا / کند دورى از هر بد و ناروا . . .


دوست تو کسی است که هرگاه از تو سخن حق بشنود ، خشمگین نشود . . .


نباشد گریز از قضا و قدر / فراوان رسد بنده را، بی خبر
نگردى به تدبیر از آن رها / گناه است خشم از رضاى خدا . . .


هرگز در میان موجودات مخلوقی که برای کبوتر شدن آفریده شده کرکس نمیشود
این خصلت در میان هیچ یک از مخلوقات نیست جز آدمیان !